Nan Madol (dit is een digitale reconstructie) is een archeologische site die grenst aan het eiland Pohnpei (tot 1984 Ponape), in Micronesië, die sind 2016 op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. De ruïnestad bestaat uit 12 zeemuren en 98 kleine, kunstmatige eilanden met daartussen kanalen. Het geheel is gebouwd met netjes opgestapelde hopen basaltblokken, die vaak een paar ton per stuk wegen. Het wordt soms 'het Venetië van de stille Oceaan genoemd'. Vanwege de stijgende zeespiegel, geldt het ook als Bedreigd Werelderfgoed.

Er is geen consensus over wie Nan Madol heeft gebouwd en wanneer dat gebeurde. De originele bevolking van Nan Madol is in de 19de eeuw volledig uitgestorven of gevlucht.

Volgens de legende was Nan Madol gebouwd door twee tweelingbroers uit het mythische Westelijke Katau, of Kanamwayso. Ze kwamen aan in een grote kano en zochten een plek om een altaar te bouwen voor Nahnisohn Sahpw, de god van de landbouw. Dat deden ze door basaltblokken met de hulp van een vliegende draak te verplaatsen.

Wetenschappelijk onderzoek heeft vastgesteld dat vestiging van mensen op het eiland pas van de eerste eeuw dateert en de bouw van de basaltconstructies pas aan het eind van de dertiende eeuw is begonnen.

Het is ook niet geweten wat de functie was. De naam Nan Madol betekent letterlijk "ruimte tussen", wat duidt dat mogelijk niet de eilanden maar de kanalen belangrijk waren.

Kapingamarangi, Mokil en Nukuoro zijn allemaal gemeenten op het eiland Pohnpei.

Meer informatie: nl.wikipedia.org