Polen (Wieliczka-zoutmijn), Polen (Wieliczka-zoutmijn) en Oostenrijk (Hallstatt) hebben allemaal bekende zoutmijnen maar hier zie je de zoutmijn van Salin-les-Bains. Anders dan in klassieke zoutmijnen wordt hier geen rotszout gewonnen maar komt het zout omhoog onder de vorm van pekelwater.

De streek is rijk aan zoute bronnen, waaruit al zeker 9.000 jaar zout wordt gewonnen. In de 13de eeuw werd de zoutziederij in Salins geofficialiseerd onder Jan I van Chalon. Uit drie bronnen werd pekelwater gewonnen dat vervolgens in grote, koperen pannen werd gekookt. Er werd in Salins in de 15e eeuw 4.600 ton per jaar gewonnen, dat onder meer naar Zwitserland werd uitgevoerd.

De stad werd in 1674 Frans grondgebied. De zoutproductie werd toen onderworpen aan de eeuwenoude Franse belasting op zout, la gabelle. De zoutziederij verplaatste zich in de 18e eeuw deels naar Arc-et-Senans 15 km verderop. Daar was nog voldoende hout om de ovens te voeden die nodig waren voor de zoutwinning. Er kwam ook meer concurrentie van het zout, dat uit zeewater werd gewonnen. Er werd in 1958 in Salins nog maar 1.000 ton per jaar gewonnen en in 1962 werd de productie definitief gestaakt.

De oude zoutmijn van Salins-les-Bains en de koninklijke zoutziederij van Arc-et-Senans staaan samen op de lijst van het UNESCO Werelderfgoed.

Meer informatie: nl.wikipedia.org