Op welk orgaan bevinden zich de meeste smaakpapillen?

Het idee van een "tongkaart" die suggereert dat specifieke delen van de tong verantwoordelijk zijn voor verschillende smaken zoals zoet, zuur, zout en bitter, is in de loop der tijd ontkracht. Dit concept, dat nog steeds in sommige educatieve materialen voorkomt, ontstond in het begin van de 20e eeuw. Een Duitse wetenschapper genaamd David Hanig merkte voor het eerst op dat bepaalde delen van de tong gevoeliger waren voor smaak dan andere. Zijn bevindingen werden echter later verkeerd geïnterpreteerd door de Amerikaanse psycholoog Edwin Boring, die een diagram maakte dat ten onrechte suggereerde dat elk deel van de tong exclusief verantwoordelijk was voor één smaak.

In werkelijkheid zijn smaakpapillen verspreid over de tong en andere delen van de mond, en reageren ze allemaal op verschillende smaken, ongeacht hun locatie. Dit betekent dat elke smaak kan worden gedetecteerd door smaakpapillen overal in de mond, niet alleen in specifieke delen van de tong. Modern onderzoek heeft aangetoond dat smaakwaarneming een complex proces is waarbij meerdere factoren betrokken zijn, waaronder de interpretatie van signalen door de hersenen. Deze inzichten hebben verduidelijkt dat de "tongkaart" een mythe is en dat smaak een meer geïntegreerde ervaring is dan voorheen werd gedacht.