Beata Beatrix is een olieverfschilderij van de Engelse prerafaëlitische kunstschilder Dante Gabriel Rossetti (1828-1882), geschilderd tussen circa 1864 en 1870. Het toont Dantes geliefde Beatrice Portinari. Rossetti's in 1862 overleden vrouw en muze Elizabeth Siddal stond model. Het werk bevindt zich sinds 1889 in de collectie van Tate Britain te Londen.

Beata Beatrix toont een vrouwelijke halffiguur op levensgroot formaat, met omhoog geheven gezicht, in transcendente toestand, de ogen gesloten, alsof ze een visioen heeft. Het werk is geschilderd in gedempte kleuren en in een verflaag die minder glanzend is dan in andere werken van Rossetti uit die tijd. De achtergrond is ondiep, niet helder, en suggereert een vaag geabstraheerde, atmosferische ruimte, met wazige sporen van een stad in de verte.

De stoffering staat bol van symboliek. De rode duif heeft een witte papaver in haar bek, symbool van de slaap of de dood en grondstof voor laudanum, waarmee Siddal zich het leven had benomen. De duif zelf kan gezien worden als een symbool van de liefde, zeker gezien haar rode kleur, maar kan - gezien het aureool om haar kopje - ook worden opgevat als een boodschapper uit de hemel. De zonnewijzer staat op negen, volgens Dante het uur van Beatrices overlijden. Rechts achter de balkonmuur kan Dante zelf worden ontwaard, staande voor een put, het symbool van wedergeboorte. De in het rood geklede vrouwenfiguur links, naar wie Dante kijkt, is de God Liefde.

Meer informatie: nl.wikipedia.org