The Lady of Shalott is een schilderij van de prerafaëlitische Engelse kunstschilder John William Waterhouse (1849-1917) uit 1888. Het toont de vrouwe van Shalott in een boot op weg naar Camelot, waar haar einde wacht. Het werk is thans te zien in Tate Britain te Londen.

Waterhouse vond de inspiratie voor zijn schilderij The Lady of Shalott in het gelijknamige gedicht van Lord Alfred Tennyson uit 1833, dat op de Arthurlegende is gebaseerd. Daarin zit een jonge vrouw gevangen in een toren op een eiland. Om een onbekende reden mag ze enkel via eeen spiegel uit het raam kijken maar wanneer ridder Lancelot zingend voorbijrijdt, wordt ze plots door de liefde bevangen en spoedt zich naar het raam. Daarop barst de spiegel en weet ze dat haar einde nabij is.

De stijl van het schilderij kan typisch prerafaëlitisch worden genoemd, in de estheticistische variant, met neoklassieke invloeden en veel symboliek.

Waterhouse beeldt het moment van uit, vanaf een trap links. Niet liggend, zoals ze eerder vaak werd afgebeeld, maar met opgeheven hoofd gaat ze de dood tegemoet. Twee van de drie kaarsjes op het voorsteven zijn uit, ten teken dat het einde nabij is. Het kruis dat voor haar ligt symboliseert de offerdood en duidt op een hemels voortbestaan.

Opvallend zijn de drijvende herfstbladeren: ze symboliseren niet alleen de herfst van het leven, maar stonden in de victoriaanse tijdperk ook voor de val van een vrouw die was bezweken voor seksuele verleiding.

Meer informatie: nl.wikipedia.org