Net als een racefiets heeft een auto ook een aantal tandwielen van verschillende grootte. Alleen zitten ze bij een auto niet open en bloot aan het aangedreven wiel, maar zijn ze ondergebracht in de versnellingsbak. Maar het principe is hetzelfde: bij een bepaalde snelheid een optimale trekkracht overbrengen op de wielen.

Meest gangbaar is nog steeds de handgeschakelde versnellingsbak (zie foto), waarbij je zelf koppelt en schakelt. Ook al heel lang bestaat de automatische versnellingsbak, die zelf de juiste versnelling kiest. Die werkt met een koppelomvormer. Van wat recenter datum zijn de semi-automatische versnellingsbakken of gerobotiseerde bakken. Die zijn technisch verwant aan de handgeschakelde bak, maar koppeling en schakeling worden automatisch aangestuurd.

De laatste jaren zien we steeds meer auto’s met een versnellingsbak met dubbele koppeling. De ene koppeling bedient de oneven versnellingen, de andere de even. Daardoor kan er geschakeld worden zonder dat de aandrijving onderbroken wordt. Ook de snelheid van schakelen is een voordeel. Dit soort versnellingsbakken schakelen volautomatisch, maar handmatig ingrijpen is mogelijk, vaak met bediening aan de stuurkolom.

Tenslotte kennen we nog de continu variabele transmissie (CVT), voor het eerst toegepast door DAF. Een doorontwikkeling daarvan wordt door verschillende merken toegepast.

Meer informatie: www.anwb.nl