Bijgeloof is iets van alle tijden, zo zijn er wellicht mensen die twee keer nadenken met welk been ze uit bed stappen op vrijdag de dertiende. Ook zwarte katten, binnenshuis geopende paraplus en ladders waar je onderdoor kan lopen hebben hun populariteit hieraan te danken. De theaterwereld heeft zo zijn eigen traditie, en ook op vlak van bijgeloof zijn er verschillende tradities te bespeuren, de ene al wat gekker dan de andere.

Wanneer een generale repetitie niet goed verloopt wordt er verondersteld dat dit een voorteken is van een goede première. Dit is ergens wel logisch aangezien alle medewerkers aan een productie hun lessen trekken uit wat er gebeurd is en zo alles op alles zullen zetten om van de première een topprestatie te maken.

Fluiten op het podium zou ook ongeluk brengen, voor deze stelling zijn twee verklaringen. Een eerste verklaring gaat over de manier van communiceren bij theatertechnici voor er sprake was van de intercom. Het sein voor het omhoogtrekken van decorstukken werd toen gegeven door te fluiten naar elkaar. Een vrolijk fluitende acteur achter de schermen zou zo weleens voor ernstige misverstanden hebben kunnen zorgen.

Een tweede verklaring dateert van toen er nog gaslampen werden gebruikt om het podium te belichten. Er weerklonk toen een fluittoon als één van de vlammetjes uitwaaide, dit kon tot erg gevaarlijke situaties leiden, zeker als dit niet tijdig wordt gemerkt omdat er nog een ander gefluit te horen was.

Meer informatie: www.toneelschrijver.be