Het is 1856. In dat jaar rijdt aan het hoofd van de Engelse troepen graaf Cardigan de Zevende het prachtige schiereiland de Krim aan de Zwarte Zee op. Trots zit hij op z'n strijdros. Graaf Cardigan draagt een rode kuitbroek en een bijpassend hes over een dikke wollen pullover met lange mouwen. Hij heeft het heet. Hij kán niet meer. Tijdens een onderbreking van de gevechten verzucht de graaf tegen zijn vazallen: „Oorlog is nu eenmaal oorlog, nietwaar?" En terwijl hij dat zegt, grijpt hij zijn sabel en in één vloeiende beweging snijdt hij z'n trui van boven tot onder open. Wat een bevrijding! Maar ook verlies aan waardigheid. De wind speelt met de gerafelde flappen die los voor zijn borst wapperen. Zo kan het Engelse leger zich toch niet vertonen? Dat begrijpt zelfs het keukenhulpje dat met kleine pasjes aan komt lopen en haar diensten aanbiedt. Het meisje zoomt de gerafelde randen om, maakt knoopsgaten en zet een paar knopen aan. De graaf is weer toonbaar. Hij knoopt zijn voormalige trui dicht en stort zich met frisse moed in de strijd.

Later op de dag ontdekt graaf Cardigan zijn nieuw kledingstuk in het spiegelend lemmet van zijn sabel. „Niet gek", mompelt hij. 's Avonds in z'n tent bewondert hij zichzelf weer. „Helemaal niet gek". En direct bewerkt hij de rest van zijn truien met de sabel. Toch ontbreekt er iets. Hij roept het meisje en vraagt of ze er twee kleine zakjes op wil maken. De graaf knikt tevreden als hij het resultaat ziet. Niet alleen mooi, maar ook praktisch.

Meer informatie: www.digibron.nl