Na takjes en zout begonnen de Egyptenaren 5000 jaar voor Christus met het samenstellen van tandpoeders om hun tanden mee te ‘schuren’. Het eerste tandpoeder bestond uit gebroken eierschalen, gemalen botjes of puimsteen, as en mirte. De Egyptenaren worden gezien als grondleggers van de tandpoeder. De Romeinen en Grieken gebruikten een ander mengsel voor hun tandpoeder; zij poetsten hun tanden met gemalen boombast en houtskool. Ook vonden ze een manier om een slechte adem te bestrijden, namelijk door kruiden aan het tandpoeder toe te voegen. In de 18e eeuw deed tandpoeder nog niet veel goeds voor de mondgezondheid. Doktoren in Groot-Brittannië raadden destijds cliënten aan om tandpoeders te gebruiken die bestonden uit een mengsel van onder andere gemalen aarde en porselein.

Een Amerikaanse drogist stelde in 1824 een tandpasta samen die voor het eerst in de geschiedenis het gebit ook daadwerkelijk reinigde. De pasta bestond uit zeep en glycerine en moest met een stokje op de tanden worden gesmeerd. In 1850 werd de eerste tandpasta geproduceerd die vergelijkbaar was met de tandpasta’s zoals wij ze kennen. Dit was de Dr. Sheffield’s Creme van de Britse tandarts Washington Sheffield. De tandpasta bestond uit een combinatie van zeep en kalk. Eerst werd het alleen verkocht in glazen potten, maar vanaf 1892 was het ook in tubes verkrijgbaar.

Meer informatie: www.dentalclinics.nl