Helen Parkhurst (1886-1973) werd geboren in Duran (Wisconsin) en ontwikkelde zich snel. Zij kon bijvoorbeeld al vroeg lezen. Zij besloot op jonge leeftijd onderwijzeres te worden. Op haar negentiende ging ze als lerares aan de slag en was verantwoordelijk voor 45 kinderen in de leeftijd van 6 t/m 16 jaar oud. Het frontaal klassikaal onderwijs was toentertijd gebruikelijk. Parkhurst besloot echter om de kinderen onderling meer te laten samenwerken en eigen verantwoordelijkheid te geven. Ze schroefde alle bankjes los, zodat de kinderen in groepjes konden gaan zitten. Zo konden de oudere kinderen de jongere kinderen makkelijker helpen. Deze ervaring noemde ze later het Waterville-experiment en stelde dat hier de kiem voor haar onderwijs ideeën werd gelegd.

Van 1910 - 1912 mocht ze op een zesklassige school in Tacoma het onderwijs van de negen- tot veertienjarigen vernieuwen. Elk vak kreeg een eigen leraar en zij vertaalden de lesstof van hun vak in leertaken. Zodoende konden de leerlingen zelf plannen, zelfstandig aan het werk en werken in hun eigen tempo. Vanaf 1919 experimenteerde Parkhurst in New York, Dalton en Pistburg. Wat nieuw was, waren de tabellen, waarop de leerlingen zelf hun voortgang konden bijhouden. In 1919 opende Parkhurst in New York The Children's University School, die in 1920 de naam Dalton School kreeg.

Meer informatie: historiek.net