Hoe wordt het beeld van de dood vaak afgebeeld in cultuur?

De dood heeft verschillende gezichten. In de loop der eeuwen zijn er een aantal archetypische beelden ontstaan, met hier en daar kleine varianten, maar in wezen hetzelfde. In Europa zien we de dood voornamelijk als mannelijk: een skelet met een mantel, de man met de zeis, Heer Dood die zonder onderscheid iedereen komt halen. De tijd is op, je nummertje is aan de beurt, onderhandelen heeft geen zin. Niemand ontsnapt aan Heer Dood, dat is de enige zekerheid in het leven.

Bij onze voorouders waren er ook vrouwen die het masker van de dood droegen. Het dodenrijk wordt door de Germanen gesitueerd in de onderwereld, waar Godin Hel de scepter zwaaide. Ook de Kelten hadden een vrouwelijk beeld van de dood. Morrighu, in latere verhalen afgebeeld als halfzuster van de legendarische koning Arthur, is van herkomst een Ierse godin van de slagvelden, een godin die de zielen van de stervenden kwam halen.

Volgens de Kelten lag het dodenrijk ‘aan de andere kant van het water’, en moest je daar per boot naartoe. Het dodenrijk werd gesitueerd in het Westen, en tijdens je reis naar het dodenrijk werd je ziel op verschillende manieren getest. De dood werd niet gezien als het einde, maar als een reis naar andere werelden, die parallel liepen aan de aardse wereld. Er waren spannende avonturen, mooie vrouwen, knappe krijgers: voor elk wat wils.