Het Eixample (Catalaans woord voor 'uitbreiding', Spaans: Ensanche) is een aan het eind van de 19e eeuw planmatig opgezet district van Barcelona dat bekend staat om zijn rastervormig stratenpatroon. Het was bedoeld als uitbreidingsplan van de stad, ontworpen door de Catalaanse stedenbouwkundige Ildefons Cerdà (1815-1876).

Aan het begin van de 19e eeuw had Barcelona de hoogste woondichtheid van Europa. De binnenstad (Ciutat Vella) was nog ommuurd en buiten de muren mocht slechts beperkt gebouwd worden. Uitbreiding van de stad was noodzakelijk en men wilde de stad verbinden met de omliggende dorpen zoals Gràcia, Sant Andreu en Sant Martí.

Ildefons Cerdà had een visie over een leefbare stad met veel groen, goede verbindingen en socialistische idealen. Op de tekentafel werden gelijkvormige, achthoekige blokken ontworpen. Het hele district zou doorkruist worden door een lange, diagonale avenue, Diagonal genoemd.

De woonblokken werden allen 113 bij 113 meter en de straten kregen een standaard breedte van 20 meter. De hoeken van de woonblokken werden afgeknot waardoor deze achthoekig werden. Dit vergrootte de zichtbaarheid voor het verkeer en zorgde voor extra zonlicht. Ook voorzag hij dat toekomstige trams de bochten dan beter konden nemen. De gebouwen mochten niet hoger worden dan 16 meter en maximaal drie zijden van elk blok mochten bebouwd worden. Binnenin de blokken zou ruimte zijn voor tuinen, de zogenaamde longen van de stad.

Meer informatie: nl.wikipedia.org