Op het eerste gezicht lijkt de woestijnkat op een karikatuur van onze huiskat. Dit komt door zijn brede, vlakke gezicht en grote oren. Ook is het lichaam van de woestijnkat meer gedrongen en de poten zijn korter. De dichtbehaarde voetzolen geven hem een stevig houvast op zachte bodem en ze voorkomen verbranding op hete rotsen. Door de laagzittende oren kan hij zich goed verboren houden voor prooidieren.

De woestijnkat is nog net niet de kleinste wilde kat van Afrika. Die eer gaat naar zijn naaste verwant, de zwartvoetkat, die zijn naam dankt aan zijn zwarte zolen. Beide katten zijn makkelijk te plaatsen in de groep “kleine katten”(felis) en de extra naam van de woestijnkat, “Margarita”, komt van de onderzoeker generaal Margueritte. Deze nam in 1855 een expeditie in de Sahara en was de eerste Europeaan die een exemplaar van de woestijnkat ving. Daarmee maakte hij deze soort voor het eerst toegankelijk voor wetenschappelijk onderzoek.

De woestijnkat is zoals vele katachtigen een bedreigde soort. In sommige landen zoals Pakistan is de ondersoort reeds uitgestorven. Ook in gevangenschap is het gevaar voor inteelt is bij deze soort bijzonder groot, al is er in enkele dierentuinen nu een goedlopend fokprogramma. Het is echter een moeilijk te houden soort.

Meer informatie: wildcatsmagazine.nl